Το Άουσβιτς χτίστηκε με σκοπό να συγκεντρωθούν και κατόπιν να εξοντωθούν χιλιάδες άνθρωποι. Οι άνθρωποι που το επισκέπτονται σήμερα μπορούν να δουν σε μια από τις αίθουσές του έναν σωρό από άδειες βαλίτσες. Βλέποντάς τες ούτε που μπορούν να φανταστούν πως φτιάχτηκαν βιαστικά από ανθρώπους που δεν ήξεραν πού πάνε. Θα έμπαιναν σε τρένα που δεν ήταν για ανθρώπους και θα έκαναν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Σε αυτό το ταξίδι θα έπαιρναν μαζί τους ό,τι αγαπούσαν περισσότερο. Το όνομα και η διεύθυνσή τους, που ήταν γραμμένα επάνω τους, θα μαρτυρούσαν την ύπαρξη των ανθρώπων αυτών.

Η Ντανιέλα Παλούμπο, η συγγραφέας του βιβλίου «Οι βαλίτσες του Άουσβιτς», με το οποίο ασχολήθηκαν οι μαθητές και οι μαθήτριες της Ε’ τάξης στο μάθημα της Λογοτεχνίας, διηγείται ιστορίες παιδιών που έζησαν στην Ευρώπη την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ο Κάρλο από την Ιταλία, η Χάννα από τη Γερμανία, η Εμελίν από τη Γαλλία, ο Νταβίντ από την Πολωνία αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους και να χωρέσουν μέσα στις βιαστικά φτιαγμένες βαλίτσες τους ένα κουτί με εισιτήρια, ένα τετράδιο με άστρα ή ένα βιολί. Ίσως και να χώρεσαν και όσα δεν καταλάβαιναν. Γιατί δεν μπορούσαν να πάνε στο σχολείο ή να παίξουν στο πάρκο; Γιατί οι φίλοι τους σταμάτησαν να τους μιλούν και οι ξένοι άρχισαν να τους φοβούνται; 

Σίγουρα όμως χώρεσαν και τις ελπίδες τους. Όπως γίνεται σε κάθε ταξίδι. Κι η συγγραφέας, όπως αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου της, θα ήθελε να ανοίξει αυτές τις βαλίτσες, να ψάξει την κρυμμένη ελπίδα και να την αφήσει ελεύθερη να επιστρέψει στο σπίτι.